Zważywszy, że sens, jaki ma walka wewnątrzgatunkowa dla utrzymania gatunku, nie polega na zgła­dzeniu przeciwnika, lecz bądź na jego podporządko­waniu w hierarchii, bądź na przepędzeniu go z rewi­ru, broń i sposoby ruchu, przeznaczone do ubijania zdobyczy lub do obrony przed żarłocznym wrogiem, są dla walki rywali zbyt ostre i zbyt efektywne. Dla­tego stępienie tych narządów i skanalizowanie ruchów ma wysoką wartość dla zachowania gatunku. U bar­dzo wielu zwierząt dokonuje się to za sprawą poprze­dzających właściwy bój ruchów grożących, które wy­wodzą się z ruchów markujących intencję oraz z ambi­walentnych wzorców zachowań wytwarzanych przez konflikty popędów. Te pierwiastkowe dla grożenia for­my podlegają nieraz rytualizacji w bardzo wysokim stopniu.

Teresa Jakubiec

Witaj na moim serwisie! Znajdziesz tutaj wiele ciekawych informacji z różnych dziedzin wiedzy. Jeśli lubisz czytać rożne ciekawostki to dobrze trafiłeś. Zapraszam do subskrybowania i komentowania.