Dobrze jeszcze pamię­tam, jak się siliłem oddać ruchy moich ulubionych zwierząt, naśladując je prawdziwie po aktorslcu. Zro­biło się z tego trwałe przyzwyczajenie: uczę się „na pamięć” zwierzęcych sposobów poruszania naśladując je. Ta umiejętność bardzo bawi moich uczniów. Dzieci mniej rozpieszczone wybierają bliższe wzory, wśród których motorniczy i konduktor tramwaju ciągle jeszcze mają powodzenie, natomiast żołnierze, najczęściej naśladowani przed paru pokoleniami, już, dzięki Bogu, dzieciom nie imponują. O prostych, „niż­szych” kulturach wiemy dzięki O. Koenigowi, I. Eibl- -Eibesfeldtowi i innym, że role obierane tam i z za­pałem odgrywane przez dzieci, są to po prostu role dorosłych przy jakimś imponującym dzieciom zajęciu. Według Koeniga, gra przechodzi tam często płynnie w efektywne dopomaganie naśladowanej osobie w pracy.

Teresa Jakubiec

Witaj na moim serwisie! Znajdziesz tutaj wiele ciekawych informacji z różnych dziedzin wiedzy. Jeśli lubisz czytać rożne ciekawostki to dobrze trafiłeś. Zapraszam do subskrybowania i komentowania.