Nasza gałąź nauki powstała więc jako dyscyplina pomocnicza filogenetyki ogólnej, której dostarczała cennych danych przydatnych taksonomicznie. W za­mian nauczyła się istotnych rzeczy o filogenetycznym stawaniu się i o dziedzicznie koordynowanych sposo­bach poruszania oraz dzięki szczególnej podatności ruchów ekspresyjnych na badania porównawcze uzy­skała nowe cenne wiadomości o powstawaniu sposo­bów ruchu, oddziałujących na podobieństwo symboli. Dla pokaźnej liczby zwierzęcych grup taksonomicznych znamy dziś serie różnicowe homolo­gicznych form ruchu, pozwalające zorientować się, jak przebiegał rozwój tych form. Serie te sięgają od „niezrytualizowanego wzoru”, tzn. ruchu instynkto­wego, jeszcze nie przekształconego dla potrzeb komu­nikacji, poprzez liczne formy przejściowe, aż do ru­chów wysoce zrytualizowanych, które ciśnienie se­lekcyjne ich funkcji jako sygnałów odmieniło wręcz do niepoznaki. Nikt by nie podejrzewał nawet, skąd się one wywodzą, gdybyśmy nie mieli przed oczyma całej serii form pośrednich, które na szczęście dla badacza wiążą niezrytualizowany wzór z „działaniem symbolicznym”.

Teresa Jakubiec

Witaj na moim serwisie! Znajdziesz tutaj wiele ciekawych informacji z różnych dziedzin wiedzy. Jeśli lubisz czytać rożne ciekawostki to dobrze trafiłeś. Zapraszam do subskrybowania i komentowania.